Nauka układania puzzli

Układanie i dopasowywanie obrazków  to ważna i cenna umiejętność w rozwoju każdego dziecka. Swiadczy o zdrowym, harmonijnym rozwoju percepcji wzrokowej, dobrym myśleniu i sprawności manualnej, a także ten rozwój wspomaga. Niektórym dzieciom przychodzi to łatwo  - tak po prostu patrzą na elementy i już wiedzą że do siebie pasują 😊  Inne dzieci wymagają pewnego wprowadzenia, instrukcji i pokazu, by zrozumieć, jak i dlaczego należy połączyć ze sobą akurat te konkretne części. Tym bardziej, gdy układanie zaczynamy wcześnie. 

 

Tak było też z nami - z układankami i puzzlami trzeba było się  oswoić i tak, jak innych rzeczy - po prostu nauczyć.  

 

Oto mała opowieść o tym,  jak tak nauka przebiegała...

Przygodę z układaniem  zaczęliśmy  w okolicach 18. miesiąca życia. Były to proste, dwuelementowe obrazki przedstawiające zwierzęta. Dlaczego wybrałam właśnie taki motyw? Bo zwierzęta i ich odgłosy to jedne z pierwszych słów, jakie wypowiada dziecko, a ja  nie wyobrażam sobie układania bez mówienia 😉
Nie bez znaczenia była też forma  układanki. Zobaczcie - każdy mały element pasuje tu do każdego dużego ! Ale prawidłowe rozwiązanie jest tylko jedno... Dziecko musi się przyglądnąć i  dostrzec relację pomiędzy dwoma obrazkami, a to wymaga już analizy i syntezy wzrokowej, którą przez to wspomagamy...

 Dlatego, wśród wielu dostępnych na rynku pozycji - ja szczególnie polecam Wam zestaw:

- "Tabliczki małe i duże zwierzątka" wyd. Alexander. Jest w mojej ocenie bardzo przejrzysty, prosty do nazwania, rozpoznania i wspólnego układania (a o innych dwuelementowych puzzlach pisałam  TUTAJ - zapraszam)
 

Każdą nową zabawkę, grę, układankę należy najpierw z dzieckiem poznać i "omówić". Nie inaczej było z puzzlami. Braliśmy do rąk każdy element, mówiłam co przedstawia i jakie dźwięki wydaje dana postać. Następnie wybierałam tylko 2, 3  "komplety" zwierzątek i kładłam przed Frankiem.

 Lubię naukę przez zabawę, dlatego przekształciłam w nią i  tę aktywność. Nazwałam ją sobie "gdzie moje dziecko?"... Najpierw mówiłam - "Tu mama kura i mała kurka, mama kot i mały kotek, mama owca i mała owieczka". Następnie na oczach Franka wyciągałam z dużych elementów  małe, mieszałam i mówiłam -głosek kurki :"kokoko, ojeeeeej, kokoko, gdzie moje dziecko, gdzie mała kurka ?!". Oczywiście reakcją Franka była wielka chęć niesienia pomocy, co spowodowało właściwe odnalezienie i umieszczenie brakującego elementu 😀

Czasem, dla urozmaicenia zabawy działaliśmy też w drugą stronę: dzieci szukały swoich mam.
Zdarzało mi się tez mówić do niego bardzo prostymi, krótkimi komunikatami - "koko i koko", "miau i miau" lub "kura do kury, kot do kota" tylko po to, by prowokować go do powtarzania i spontanicznego nazywania zwierzątek w trakcie układania. I rzeczywiście przynosiło to spodziewany efekt - buzia pracowała razem z rączkami 😉

Zwierzęta najpierw wymieniałam na inne, a dopiero potem kładłam przed nim 4,5,6 postaci do uzupełnienia. Aż doszliśmy wspólnymi siłami (może w tydzień, dwa...?) do momentu, aż sam brał pudełko z półki, rozsypywał wszystko i z dumą ogłaszał "poukładanie"  kolejnych puzzli :)

I tak robiłam z każdym nowym pudełkiem 😉 Każdy obrazek sumiennie opisywałam, nazywałam elementy, układałam na jego oczach i na jego oczach "gubiłam". Dzięki temu zabiegowi miałam pewność, ze Franek patrzy (i nazywa) obrazek, a nie  próbuje układania na zasadzie dopasowania samego kształtu puzzla.

Po 4 miesiącach przyszedł czas na oswajanie się w większą ilością elementów. Niektórzy pamiętają pewnie wielkie pudło z puzzlami, które dotarło do nas początkiem listopada. (O tych, które stały się naszymi ulubionymi przeczytacie w tym poście) 

I wtedy okazało się, że  znów trzeba zabrać się do nauki 😉 Puzzle kilkuelementowe  to przecież większy wysiłek  intelektualny i ... fizyczny. Trzeba  rozpoznać, dobrać i  połączyć bardziej skomplikowane elementy, a to  wymaga większej cierpliwości i  dobrej sprawności małej motoryki. Początki mogą być  trudne, ale z naszą przemyślaną pomocą mogą być o wiele przyjemniejsze i bardziej satysfakcjonujące 💛



Jak pewnie się już domyślacie - dobrze jest najpierw nazwać, co przedstawia każdy z  ułożonych obrazków 😉 Następnie "kradniemy" jeden element (np. koło koparki czy ucho psa) i pytamy np. - ojej, a to gdzie trzeba dać?  (Choć i tu zdarzało mi się mówić "hau hau, gdzie moje ucho, kto mi je odda" 😁) W ten sposób pokazujemy dziecku zasadę, że mały element jest częścią większej całości - w tym i tylko w tym miejscu.

 
Następnie wybierałam elementy potrzebne do utworzenia  jednego obrazka i układałam je bardzo blisko, tak by jedynym zadaniem Franka było tylko ich połączenie.

Tak łączyliśmy kolejno wszystkie obrazki, przy okazji nazywając je i opisując - "koło obok koła, na górze kabina, z przodu łyżka koparki.../ "głowa, do głowy szyja, tutaj brzuch, pod brzuchem nogi..."
 
Następnie Franek sam układał obrazki z  porozrzucanych "byle jak"  elementów. Wciąż jednak miał do dyspozycji tylko te z jednego obrazka.

Gdy zaczął sobie radzić ze składaniem każdego obrazka z osobna, zaczęliśmy powoli mieszać elementy różnych zwierząt, aż Franek nauczył się rozdzielania i układania całego pudełka 😊

Ostatni miesiąc (od 2 urodzin) to czas intensywnego powiększania liczby elementów. 6-9-12-16-20-24.  

Teraz już uczę go patrzenia na obrazek, bo wiem, że mogę sobie na to pozwolić. Zaczynamy od charakterystycznych elementów, np. twarzy, czy głowy  a potem tłumaczę w odniesieniu do obrazka - "popatrz, na tym puzzlu jest czapka - a na obrazku czapka jest na głowie. Pokaż, gdzie pasuje ten puzzel?".

I zawsze najgorszy jest tylko pierwszy raz,  po otwarciu nowego pudełka. Dlatego robię  to ja, a Franek raczej obserwuje powstawanie obrazka. Potem robię mu "psikusa" - czyli odrywam dolny/górny/boczny rząd i proszę, by go naprawił... Dalej jest już z górki - od jednego rządka przechodzimy płynnie do całego obrazka :)

 

Wiem, że układanie i zachęcenie do układania puzzli może nie być łatwe lub nie każdemu rodzicowi, czy dziecku będzie sprawiać przyjemność. Ale myślę, że warto chociaż spróbować, czy to nie jest już "ten czas" ,  a "ta" aktywność nie stanie się ulubioną zabawą dziecka, która zajmie go na dłuuugie minuty. 

A tylko rodzic wie, jak bardzo takie minuty są czasem potrzebne 😉